Blog

Blog

rew

2011

Van foto naar schilderij

Een drietal foto's die ik afgelopen winter in de tuin van mijn ouders heb gemaakt, hebben model gestaan voor olieverfschilderijtjes. Deze schilderijtjes, een roodborstje, veldleeuwerik en een witte kwikstaart in de sneeuw zijn vervaardigd door kunstenares, Judith van Hoof. Judith maakt veel portretten, maar ook natuurbeelden en schildert bijna foto-realistisch. Enkele weken geleden mocht ik de schilderijtjes voor het eerst aanschouwen en ik was erg onder de indruk van de resultaten. Ze zijn mooi gedetailleerd geschilderd en vormen samen een passende combinatie. Het trio zal begin volgend jaar, samen met andere vogelbeelden, door Judith worden geëxposeerd. Benieuwd naar het werk en de kwaliteiten van Judith van Hoof, die naast schilderen ook beeldhouwt? Bezoek dan zeker haar website eens!

srbbshh


wkbshh


vlbshh

"Hangjongeren"

Iedere winter voer ik de vogels bij met zaden, pinda's, appels, rozijnen en vetbollen. In de eerste plaats om de vogels een handje te helpen, maar zeker ook omdat ik erg kan genieten van de bedrijvigheid op en rondom de voederplaatsen. Vorig jaar heb ik voor het eerst ook gedurende het voorjaar en de zomer, een pindafeeder in de tuin laten hangen. Mezen en huismussen hebben er vooral in het broedseizoen dankbaar en veelvuldig gebruik van gemaakt en tot mijn grote verrassing heb ik zelfs een paar keer een Grote bonte specht zien foerageren. Ook dit jaar is de pindafeeder blijven hangen. Naast de gebruikelijke bezoekers, verscheen half mei ook de Grote bonte specht voor het eerst weer ten tonele. Een schuw mannetje dat meestal in de vroege ochtend- en avonduren een pindaatje kwam scoren. Enkele weken daarna werd onze tuin zelfs bezocht door een heus spechtengezinnetje; vader, moeder en twee koters. Ieder dag kwamen de ouders foerageren, terwijl beide jongen, ongeduldig op de schutting zaten te wachten, totdat ze werden gevoerd. Na een kleine twee weken was het tijd om op eigen benen te staan en verdwenen Pa en Ma van het toneel. Beide kids bleven gelukkig hangen. Iedere dag bezochten ze met enige regelmaat de feeder. Voor mij natuurlijk een mooie gelegenheid om ze eens van dichtbij te fotograferen. Observatie leerde, dat de spechten, voordat ze aan de feeder gingen hangen, eerst een tussenlanding op de muur maakten en vervolgens rondkeken of de kust veilig was. Aangezien ik ze graag op een boomstam wilde fotograferen, heb ik een oude berkenstam in de buurt van de feeder neergezet om dienst te doen als landingsplaats. De stam werd al snel in gebruik genomen en was tevens een prima plek om achter te verstoppen als er teveel menselijke activiteit in de woonkamer werd opgemerkt. Hoewel de twee spechten ieder keer op de stam landden, bleek het nog niet zo makkelijk ze goed in beeld te krijgen. Vaak landden ze achter de stam en speelden letterlijk verstoppertje, soms klommen ze razendsnel tegen de stam omhoog of was de tussenlanding zo kort dat ik niet eens de kans kreeg om ze in beeld te krijgen. Maar na een flinke dosis geduld is het me uiteindelijk gelukt om ze goed vast te leggen. Klassieke beelden, maar wel beelden waar ik blij mee ben en bovendien heb ik erg genoten van de observaties en fotosessies. De beide "hangjongeren" hebben de feeder overigens tot begin augustus bezocht en lijken nu definitief verdwenen. Jammer, maar ik kijk alvast vol verwachting uit naar volgend jaar.

gbsbshh2

gbsbshh1

Zeehonden bij zonsondergang

De spuisluis in de Brouwersdam, is een bekende locatie om zeehonden te spotten. Vooral in de weekenden vormen de grijze en gewone zeehonden hier soms een heuse toeristische attractie. De dieren zijn vaak te zien bij afgaand water en alle menselijke belangstelling is hen inmiddels niet vreemd meer. Zo zijn ze regelmatig spelend en nieuwsgierig rondkijkend te aanschouwen, maar ook foeragerend. De sluis is namelijk een goede plaats om te jagen en zo nu en dan wordt er aan de oppervlakte, uitgebreid een gevangen vis genuttigd. Inmiddels heb ik al menig uurtje op deze plek doorgebracht, zowel met als zonder fototoestel en elke keer weer, blijf ik het erg leuk vinden om de dieren bezig te zien. Mijn fotografische bezoeken plan ik meestal van te voren en altijd op de wat minder drukke weekdagen. Zoals enige tijd geleden op een mooie voorjaarsavond. Een avond met de juiste ingrediënten voor het maken van sfeerbeelden. Heerlijk weer, een kalme zee, een prachtige zonsondergang en een paar gewillige grijze zeehonden ...

gzbshh2-1

gzbshh1-1

Vondst

Ieder jaar werpen damherten hun gewei af. Het is een proces dat zich onder invloed van hormonen voltrekt. De oudere, volwassen herten verliezen hun gewei het eerst en later volgen de jongere en nog niet volwassen herten. Bij damherten, speelt dit proces zich grofweg af in de maanden april en mei. In de omgeving van mijn woonplaats leven veel damherten en in het voorjaar, kijk ik dan ook altijd uit naar afgeworpen geweistangen. Ik heb inmiddels twee grote, nagenoeg onbeschadigde stangen in mijn bezit en enkele dagen geleden stuitte ik bij toeval op een tweede set. Erg leuk, want de twee kleine stangen, afkomstig van een jong damhert, lagen in een grasland op nog geen 100 meter van mijn woning. Het afwerpen gebeurt onder invloed van osteoclasten, cellen die het bot week maken en uiteindelijk zorgen, dat het gewei bij de aanhechting op de kop afbreekt. Onderstaande foto toont het breukvlak van een afgeworpen geweistang. Soms breken de stangen gelijktijdig af, maar het komt ook voor dat de tweede stang pas na enkele dagen valt. Direct na het afwerpen begint de vorming van een nieuw gewei, dat omgeven is door een fluwelen huid, het zogenaamde bastgewei. De fluwelen huid, wordt bast genoemd en is rijk aan bloedvaten, die het gewei van bouwstoffen voorzien. Maar de bast bevat ook veel zenuwen, die het groeiende gewei erg gevoelig maken. Dit is dan ook de reden dat gevechten in deze periode worden vermeden. Na ongeveer 4 maanden, -in de maand augustus- is het gewei volgroeid. De basthuid sterft af en laat los. Dit gaat gepaard met jeuk, waardoor het hert zijn gewei regelmatig langs bomen en takken schuurt, ook wel vegen genoemd. De huid hangt dan vaak als losse flappen aan het gewei. Nadat alle huid is afgeveegd, is de cyclus doorlopen. Het gewei is dan ongevoelig en zal alleen nog wat verkleuren. Een gewei is vooral bedoeld om te imponeren maar als het nodig is, ook om af en toe een robbertje mee te vechten. Ieder jaar groeit het gewei met het hert mee en wordt in de regel steeds groter en imposanter. Echter, de kwaliteit van de biotoop en de gezondheid van het hert spelen hierbij een grote rol, aangezien de vorming van een gewei veel mineralen (calcium) en energie vergt. Bij oude "bejaarde"herten stokt de groei van het gewei op een bepaald moment en zal het gewei juist in omvang en kwaliteit afnemen. Dit wordt terugzetten genoemd.

bgbshh1