Tijdens een wandeling in het bos, hoor ik het geluid van jonge grote bonte spechten. Ik lokaliseer waar het geluid vandaan komt en probeer het nest te vinden. Al vrij snel valt mijn oog op een mooi rond gat, hoog in een stevige boom. De nestopening is vanaf het wandelpad goed te zien, maar valt door de hoge positie nauwelijks op. Ik blijf even kijken, maar bespeur geen activiteit en besluit door te lopen. De daaropvolgende dagen ga ik af en toe bij het nest kijken om het broedsel te volgen. Om er zo min mogelijk aandacht op te vestigen, plan ik mijn bezoekjes op momenten dat er weinig of geen wandelaars te verwachten zijn. De nestboom staat weliswaar langs een druk wandelpad, maar extra aandacht wil ik toch liever vermijden. Bovendien houd ik mijn bezoekjes kort om het voeren van de jongen niet te verstoren. Aanvankelijk zie ik vader specht geregeld met een snavel vol sappige larven het nest binnen gaan en na enige tijd -al dan niet met uitwerpselen in zijn snavel- het nest weer verlaten. Ik krijg daarbij echter wel het vermoeden dat hij er alleen voor staat, want moeder specht zie ik geen enkele keer. Later geniet ik van de momenten dat vader aan de buitenzijde van het nest voert, waarbij ik af en toe een glimp van een jong opvang. Mijn geluksmomentje beleef ik als er uiteindelijk een kopje met een fraai rood “petje” in de nestopening verschijnt; een aandoenlijk gezicht dat me breed doet glimlachen! Tegelijkertijd realiseer ik me dat het niet lang meer zal duren voordat ze zullen uitvliegen. De jonge spechten lijken zich prima te ontwikkelen en korte tijd later tijd tref ik -zoals verwacht- een verlaten nest aan. Met een voldaan gevoel en nagenietend van deze geweldig natuurbeleving ga ik terug naar huis.


300 mm | iso 1000 | F 4 | 1/60 sec

Tags: Grote bonte specht, Juveniel

Iedere twee maanden organiseert natuurfotografie.nl een Photo Challenge met een wisselend thema, waarvan de winnaars en eervolle vermeldingen in Natuurfotografie Magazine en op de website komen te staan. Voor de Photo Challenge “foto met een verhaal”, stuurde ik onlangs onderstaande foto in.



Ik was blij verrast toen ik in het op 16 april 2021 uitgekomen Natuurfotografie Magazine zag, dat mijn foto een eervolle vermelding had gekregen. De uitslag van de Photo Challenge is te bekijken op natuurfotografie.nl en in Natuurfotografie Magazine (editie 53 - nr 3 2021).

Tags: Damhert, Eervolle vermelding

Tien minuten voor aanvang van een digitaal (thuis)werkoverleg loop ik naar een van onze poezen, die zit te suffen op de leuning van de bank vlakbij het raam aan de voorzijde van het huis. Een blik in de tuin registreert echter een flinke hoeveelheid veren op het gras, waardoor ik besluit de poes maar even te laten rusten en door te lopen naar het raam. Daar kijk ik tot mijn verrassing op de rug van een sperwer, die aan het eten is van een kennelijk al enige minuten geleden gevangen en deels geplukte Turkse tortel. Een indrukwekkend gezicht! De sperwer -het is een dame- zit op anderhalve meter van de gevel en kijkt af en toe met een indringende blik over de schouder naar het raam, maar lijkt mijn aanwezigheid niet of nauwelijks op te merken. Ik pak mijn telefoon en maak voorzichtig een filmpje. Omdat de sperwer op haar gemak lijkt en rustig zit te eten, haal ik ook mijn fotocamera snel van boven en verscholen achter een kamerplant maak ik heel behoedzaam enkele foto’s. Ik volg de vreetpartij nog enkele minuten en krijg een dubbel gevoel. Het is wreed en zielig voor de duif, maar ook een meedogenloze jager, als de sperwer moet eten. In de voedselketen is het immers eten en gegeten worden. Op een dergelijk moment ben ik blij met de ervaring en de beelden, maar heb ik ook een rotgevoel voor de duif! De gedachte duurt echter niet lang, want het is inmiddels de hoogste tijd om achter mijn laptop plaats te nemen voor het overleg. Na een sanitaire onderbreking veertig minuten later, werp ik een snelle blik in de tuin en zie ik tot mijn verbazing dat de sperwer nog steeds aan de dis zit. In de hoop dat ze nog wat langer blijft zitten, vervolg ik het overleg. Een kwartier later is het overleg afgerond en loop ik verwachtingsvol naar het raam. Helaas is de dame dan al verdwenen, evenals het karkas van de duif en herinneren alleen de veren, enkele vleesresten en een pootje nog aan het drama.

Tags: Sperwer, Tuin