Blog

Blog

rew

Diversen

Aanspoelsels

In de wintermaanden struin ik graag over het strand. Na een storm of harde wind ben ik altijd nieuwsgierig naar wat de vloed op het strand heeft neergelegd. Als sportduiker ben ik geïnteresseerd in het onderwaterleven en in het aanspoelsel valt hiervan soms veel te ontdekken. Behalve organisch materiaal spoelt er helaas ook enorm veel afval aan. Vooral plastic (rietjes, lollystokjes, flesdopjes, sigaretfilters, flesjes, zakjes en allerhande hard plastic in verschillende formaten), maar ook vislijnen, -netten, -pluis (oranje of blauwe plastic draadjes die in trossen onder visnetten voor bodemvisserij hangen) en ballonnen met lint liggen voor het oprapen. De steeds maar groeiende vervuiling gaat mij aan het hart en ik probeer dan ook bijna altijd als ik over het strand loop, zoveel mogelijk afval te verzamelen en te deponeren in een afvalbak of houten jukbak van “Doe mee, verlof de de zee!” Enige tijd voor en enkele dagen na storm Corrie, die op 31 januari over Nederland trok, raapte ik veel afval op, maar trof ik ook enkele tientallen eikapsels van de hondshaai aan. Deze eikapsels spoelen regelmatig aan, maar niet eerder vond ik er zoveel. De meeste exemplaren lagen tussen de wieren, maar ik vond er ook een paar los op het strand. Een keer vond ik zelfs een kluwen van 11 exemplaren. Omdat ik de eikapsels, met de fraai gekrulde hechtdraden erg fotogeniek vind, besloot ik er een aantal mee naar huis te nemen om ze te fotograferen. Thuis heb ik de ingedroogde kapsels eerst enige tijd in een bakje water laten weken en vervolgens heb ik ze op een lichtbak gelegd. Door flink over te belichten creëerde ik een beeld, waarbij de vorm, kleur en details mooi naar voren komen.

eikhhvp
Eikapsel hondshaai met vispluis op het strand.

eikhh
50 mm | F 18 | iso 100 | 0,8 sec

Schilderen met licht

Op een tropisch warme zomerdag vertoef ik samen met mijn man op het strand. Onder het genot van een hapje en een drankje wachten we op de zonsondergang, maar boven de Noordzee hangt een buiengebied dat de ondergaande zon vroegtijdig doet verdwijnen. De buien naderen echter langzaam en zijn geen aanleiding om al naar huis te gaan. Genietend van de zwoele zomeravond wachten we tot het donker is en lopen we richting het water. Het is afgaand tij en om bij de zee te komen, moeten we door een ondiepe kreek waden. Bij de eerste stappen in het water, voltrekt zich plotseling een magisch schouwspel. Als door een toverstaf beroerd, licht het opspattende water fluoriserend blauw op. We lijken ons even in een sprookjeswereld te bevinden... Hoewel we beiden bekend zijn met “ het lichten van de zee”, zijn we toch aangenaam verrast dit bijzondere fenomeen na lange tijd weer eens aan te treffen.
Het natuurverschijnsel wordt veroorzaakt door zeevonk, een piepklein eencellig organisme van ongeveer 1 millimeter groot, met de naam Noctiluca scintillans, wat letterlijk “ flitsend nachtlichtje” betekent. Als gevolg van een chemische reactie, die geactiveerd wordt door beweging, geeft het een soort lichtvonk af. Zeevonk kan zich onder gunstige omstandigheden massaal vermeerderen en uitgroeien tot enorme populaties. Vooral na een aantal warme zonnige dagen en een rustige zee verzamelen deze populaties zich in ondiep water bij het strand en kunnen ze bij volledige duisternis bijvoorbeeld de golven blauw doen oplichten.
Opgetogen seinen we onze zoon in, die samen met twee vrienden ook op het strand is. Hij heeft het verschijnsel nog nooit gezien, dus het duurt dan ook niet lang voordat hij en de andere jongens bij ons in het water staan. In bewoordingen als ”nice” en “dit is echt vet” geven de jongens blijk van hun enthousiasme en gaan lopend door het water aan de slag met hun telefoon om het blauwe licht te vangen. De zeevonk is namelijk alleen zichtbaar in de kreek, als we het water bewegen; in de branding is helemaal niets te zien. Ik probeer het oplichtende water ook met mijn telefoon te fotograferen. En dat valt nog niet mee, want het water licht niet overal en even sterk op. Het resulteert in veel nagenoeg zwarte beelden. Maar ik blijf volhouden en na diverse pogingen tekenen zich allerlei grillige vormen en vegen af op mijn scherm. Het werkt haast verslavend! Dan steekt plotseling de wind op en realiseer ik mij dat de buien nu wel heel dichtbij zijn. Het is de hoogste tijd om te stoppen. Snel pakken we onze spullen en gaan naar huis. Wat een spectaculaire afsluiting van deze zomerdag!

zvk522

zvk544

IJzige creaties

In januari deed Koning Winter na lange tijd eindelijk weer eens serieus van zich spreken. In Zeeland weliswaar zonder sneeuw van betekenis, maar wel met vorst, (ruige) rijp en ijs. Ideale omstandigheden om er met de camera op uit te trekken. Mijn focus lag vooral op ijs, want in de vorming van ijs laat de natuur zich zonder enige twijfel van haar meest artistieke kant zien. Vormen, lijnen, patronen en structuren in en op het ijs, ze vormen vaak ware kunstwerkjes. Voorzien van een macrolens en statief ging ik op pad, op zoek naar ijzige details in plassen en greppels. In een jong drassig bos vond ik al snel een geschikte plek. Het vinden van fraaie details en het maken van sprekende composities kostte echter heel wat meer moeite. Bovendien was het een hele uitdaging om niet door het soms broze ijs te zakken of het op een andere manier te beschadigen. Door mijn (lichte) statief over het ijs te schuiven en gebruik te maken van het kantelbare lcd-schermpje van de camera zocht ik naar mooie beelden, waarbij ik af en toe genoodzaakt was een enigszins geforceerde houding aan te nemen, die onvermijdelijk tot spierpijn zou leiden. De witbalans van de camera stelde ik bewust koel in (4150 K) en verder speelde ik wat met het diafragma en de belichting. Ten slotte experimenteerde ik met het in- en uitsluiten van reflecties. Het leverde kleurrijke abstracte beelden op én de volgende dag inderdaad lichte spierpijn. Heel andere beelden verkreeg ik na een koude mistige nacht. In een laag uitgebaggerde modder langs een watergang vond ik verschillende plasjes met prachtige ijspatronen in combinatie met rijp. In sommige creaties zag ik figuren en andere deden me denken aan micro-organismen ... Ook bij deze beelden koos ik voor een koele witbalans.

blogijsbladeren-1201680
(60 mm | iso 400 | F 9 | 1/ 20 sec )

blogijsbladeren-1201738
(60 mm | iso 400 | F 8 | 1/ 10 sec )

blogicevormbl-1221814
(60 mm | iso 400 | F 8 | 1/ 80 sec )

blogicevormkop-1221815
(60 mm | iso 400 | F 8 | 1/ 125 sec )

Nieuwe look

Het zal u ongetwijfeld niet zijn ontgaan, dat de website in een nieuw jasje is gestoken. Inhoudelijk is er weinig veranderd, maar de nieuwe opzet maakt het mij een stuk makkelijker om updates door te voeren. De portfolio heef wel een kleine wijziging ondergaan. Naast de bestaande categorieën zijn nu ook enkele thema’s toegevoegd.

Van foto naar schilderij

Een drietal foto's die ik afgelopen winter in de tuin van mijn ouders heb gemaakt, hebben model gestaan voor olieverfschilderijtjes. Deze schilderijtjes, een roodborstje, veldleeuwerik en een witte kwikstaart in de sneeuw zijn vervaardigd door kunstenares, Judith van Hoof. Judith maakt veel portretten, maar ook natuurbeelden en schildert bijna foto-realistisch. Enkele weken geleden mocht ik de schilderijtjes voor het eerst aanschouwen en ik was erg onder de indruk van de resultaten. Ze zijn mooi gedetailleerd geschilderd en vormen samen een passende combinatie. Het trio zal begin volgend jaar, samen met andere vogelbeelden, door Judith worden geëxposeerd. Benieuwd naar het werk en de kwaliteiten van Judith van Hoof, die naast schilderen ook beeldhouwt? Bezoek dan zeker haar website eens!

srbbshh


wkbshh


vlbshh