Blog

Blog

rew

Herfst

Een beetje anders ...

Ik heb een bescheiden lijstje met vogelsoorten die ik graag eens zou zien en fotograferen. De pestvogel is er daar een van. Nog steeds eigenlijk, want een aantal jaren geleden heb ik al eens pestvogels gezien en zelfs gefotografeerd. In tegenstelling tot de beleving waren de foto’s destijds echter niet zo geweldig, zodat deze prachtige vogel met zijn karakteristieke kuif nog steeds op mijn wenslijstje staat. Pestvogels laten zich in Nederland alleen gedurende de herfst en de winter zien, maar de aantallen wisselen per jaar sterk. In sommige winters worden ze nauwelijks gezien, terwijl ze in andere jaren in groten getale kunnen opduiken. Dit hangt samen met de beschikbaarheid van voedsel. Pestvogel eten in de zomer vooral insecten en in het najaar en de winter voeden ze zich met bessen. Bij een tekort aan bessen in hun normale verspreidingsgebieden, de uitgestrekte naaldbossen van Noord-Scandinavië en West-Rusland, trekken ze door honger gedreven weg. Ze zakken dan in groepen af richting het zuiden op zoek naar voedsel. Vogels die in Nederland opduiken, foerageren vaak op de bessen van de liguster, lijsterbes, vuurdoorn en Gelderse roos.
Enkele weken geleden deed zich een tweede kans voor om pestvogels te fotograferen toen een groepje van 11 vogels in een nabijgelegen dorp werd gezien. De vogels zaten in een hoge boom in een woonwijk en vlogen af en toe naar een in fraaie herfstkleuren getooide lijsterbes om zich tegoed te doen aan de bessen. De regen maakte het fotograferen echter niet gemakkelijk en ondanks een goed ingepakte camera en het gebruik van een paraplu, was het vanwege de positie van de vogels erg lastig om spetters op de lens te voorkomen. Uiteindelijk lukte het gelukkig toch een aantal goede beelden te maken, waarvan een beeld me bijzonder aansprak, kleurrijk en een beetje anders ....

pvshh
(400 mm | iso 1250 | F 4 | 1/160 sec)

Richmond Park

In de herfstvakantie heb ik in gezelschap van m’n gezin een stedentrip naar Londen gemaakt, waar ik in de vroege ochtenduren een aantal korte fotobezoeken aan Richmond Park heb gebracht. Richmond Park is een van de acht Koninklijke Parken die Londen rijk is en tevens de grootste. Ooit werd het door Koning Charles I als jachtdomein gebruikt, maar tegenwoordig is het een natuurgebied van circa 10 km2 met bos, ruige open vlakten, grasland en eeuwen oude eikenbomen. Het Park herbergt onder andere een grote populatie dam- en edelherten, die gewend zijn aan mensen en weinig schuw zijn.
Oscar Dewhurst, een in Londen woonachtige natuurfotograaf, die veel in Richmond Park fotografeert, was zo vriendelijk mij rond te leiden en enkele goede fotostekken te laten zien (Thank you very much for showing me around, Oscar). Handig want zo heb ik in vrij korte tijd veel kunnen zien en fotograferen. Vooral de in herfstkleuren getooide varens, die in groten getale in het park voorkomen waren erg fotogeniek. De herten vertoeven graag in deze vegetatie en uiteraard heb ik de mogelijkheid benut er enkele beelden van te maken.

ehhtvshh


ehtvshh

De bronst van zowel de dam- als edelherten was in volle gang en bood ook volop fotomogelijkheden. ik heb me echter vooral op de edelherten gericht, aangezien de bronst van deze soort voor mij minder bekend was dan die van het damhert. Het heeft mij mooie, maar ook boeiende momenten gebracht en bovendien veel beelden opgeleverd.

ehvshh


ehbshh

Damhertenbronst

De paartijd van damherten wordt bronsttijd genoemd en vindt plaats tussen medio oktober en begin november. Normaal leven de vrouwtjes (hinden) en de mannetjes (herten) gescheiden van elkaar in roedels. De herten in mannenroedels en de hinden met hun kalveren in kaalwildroedels. Tegen de tijd dat de bronst aanbreekt, worden de herten onrustig en vallen de mannenroedels uiteen. Herten die nog te jong zijn om deel te nemen aan de bronst komen dan vaak nog wel in aparte groepjes voor. Damherten zijn niet territoriaal maar in de aanloop naar de bronst, veroveren de oudere herten hun eigen territorium, de bronstplaats. Ze markeren de bronstplaats door met hun kop tegen boompjes en struiken te vegen, maar ook door het krabben van ondiepe kuilen (bronstkuilen) die met urine worden besproeid. Bovendien slaan ze regelmatig met hun gewei tegen bomen en struiken. Concurrenten of indringers worden verjaagd of met gevechten buiten het territorium gehouden. Op de bronstplaats is het hert regelmatig liggend te zien in zijn bronstkuil, wachtend op bronstige hinden of onrustig heen en weer lopend waarbij hij een kenmerkend geluid laat horen, het zogenaamde burlen. Het burlen is het best te omschrijven als een enigszins gedempt knorrend geluid. De hinden verlaten de kaalwildroedel -soms vergezeld van een kalf of smaldier- om de herten op te zoeken bij hun bronstplaats. Zodra een hert een hinde heeft uitgekozen volgt hij haar enige tijd, waarna als de hinde er voor open staat, de paring plaatsvindt. In de bronsttijd is de hals van een hert verdikt, waardoor de adamsappel goed opvalt. Dit is goed te zien bij het kapitale hert op de foto.

dmbshh1