Tien minuten voor aanvang van een digitaal (thuis)werkoverleg loop ik naar een van onze poezen, die zit te suffen op de leuning van de bank vlakbij het raam aan de voorzijde van het huis. Een blik in de tuin registreert echter een flinke hoeveelheid veren op het gras, waardoor ik besluit de poes maar even te laten rusten en door te lopen naar het raam. Daar kijk ik tot mijn verrassing op de rug van een sperwer, die aan het eten is van een kennelijk al enige minuten geleden gevangen en deels geplukte Turkse tortel. Een indrukwekkend gezicht! De sperwer -het is een dame- zit op anderhalve meter van de gevel en kijkt af en toe met een indringende blik over de schouder naar het raam, maar lijkt mijn aanwezigheid niet of nauwelijks op te merken. Ik pak mijn telefoon en maak voorzichtig een filmpje. Omdat de sperwer op haar gemak lijkt en rustig zit te eten, haal ik ook mijn fotocamera snel van boven en verscholen achter een kamerplant maak ik heel behoedzaam enkele foto’s. Ik volg de vreetpartij nog enkele minuten en krijg een dubbel gevoel. Het is wreed en zielig voor de duif, maar ook een meedogenloze jager, als de sperwer moet eten. In de voedselketen is het immers eten en gegeten worden. Op een dergelijk moment ben ik blij met de ervaring en de beelden, maar heb ik ook een rotgevoel voor de duif! De gedachte duurt echter niet lang, want het is inmiddels de hoogste tijd om achter mijn laptop plaats te nemen voor het overleg. Na een sanitaire onderbreking veertig minuten later, werp ik een snelle blik in de tuin en zie ik tot mijn verbazing dat de sperwer nog steeds aan de dis zit. In de hoop dat ze nog wat langer blijft zitten, vervolg ik het overleg. Een kwartier later is het overleg afgerond en loop ik verwachtingsvol naar het raam. Helaas is de dame dan al verdwenen, evenals het karkas van de duif en herinneren alleen de veren, enkele vleesresten en een pootje nog aan het drama.

Tags: Sperwer, Tuin