Blog

Blog

rew

Strand

Aanspoelsels

In de wintermaanden struin ik graag over het strand. Na een storm of harde wind ben ik altijd nieuwsgierig naar wat de vloed op het strand heeft neergelegd. Als sportduiker ben ik geïnteresseerd in het onderwaterleven en in het aanspoelsel valt hiervan soms veel te ontdekken. Behalve organisch materiaal spoelt er helaas ook enorm veel afval aan. Vooral plastic (rietjes, lollystokjes, flesdopjes, sigaretfilters, flesjes, zakjes en allerhande hard plastic in verschillende formaten), maar ook vislijnen, -netten, -pluis (oranje of blauwe plastic draadjes die in trossen onder visnetten voor bodemvisserij hangen) en ballonnen met lint liggen voor het oprapen. De steeds maar groeiende vervuiling gaat mij aan het hart en ik probeer dan ook bijna altijd als ik over het strand loop, zoveel mogelijk afval te verzamelen en te deponeren in een afvalbak of houten jukbak van “Doe mee, verlof de de zee!” Enige tijd voor en enkele dagen na storm Corrie, die op 31 januari over Nederland trok, raapte ik veel afval op, maar trof ik ook enkele tientallen eikapsels van de hondshaai aan. Deze eikapsels spoelen regelmatig aan, maar niet eerder vond ik er zoveel. De meeste exemplaren lagen tussen de wieren, maar ik vond er ook een paar los op het strand. Een keer vond ik zelfs een kluwen van 11 exemplaren. Omdat ik de eikapsels, met de fraai gekrulde hechtdraden erg fotogeniek vind, besloot ik er een aantal mee naar huis te nemen om ze te fotograferen. Thuis heb ik de ingedroogde kapsels eerst enige tijd in een bakje water laten weken en vervolgens heb ik ze op een lichtbak gelegd. Door flink over te belichten creëerde ik een beeld, waarbij de vorm, kleur en details mooi naar voren komen.

eikhhvp
Eikapsel hondshaai met vispluis op het strand.

eikhh
50 mm | F 18 | iso 100 | 0,8 sec

Schilderen met licht

Op een tropisch warme zomerdag vertoef ik samen met mijn man op het strand. Onder het genot van een hapje en een drankje wachten we op de zonsondergang, maar boven de Noordzee hangt een buiengebied dat de ondergaande zon vroegtijdig doet verdwijnen. De buien naderen echter langzaam en zijn geen aanleiding om al naar huis te gaan. Genietend van de zwoele zomeravond wachten we tot het donker is en lopen we richting het water. Het is afgaand tij en om bij de zee te komen, moeten we door een ondiepe kreek waden. Bij de eerste stappen in het water, voltrekt zich plotseling een magisch schouwspel. Als door een toverstaf beroerd, licht het opspattende water fluoriserend blauw op. We lijken ons even in een sprookjeswereld te bevinden... Hoewel we beiden bekend zijn met “ het lichten van de zee”, zijn we toch aangenaam verrast dit bijzondere fenomeen na lange tijd weer eens aan te treffen.
Het natuurverschijnsel wordt veroorzaakt door zeevonk, een piepklein eencellig organisme van ongeveer 1 millimeter groot, met de naam Noctiluca scintillans, wat letterlijk “ flitsend nachtlichtje” betekent. Als gevolg van een chemische reactie, die geactiveerd wordt door beweging, geeft het een soort lichtvonk af. Zeevonk kan zich onder gunstige omstandigheden massaal vermeerderen en uitgroeien tot enorme populaties. Vooral na een aantal warme zonnige dagen en een rustige zee verzamelen deze populaties zich in ondiep water bij het strand en kunnen ze bij volledige duisternis bijvoorbeeld de golven blauw doen oplichten.
Opgetogen seinen we onze zoon in, die samen met twee vrienden ook op het strand is. Hij heeft het verschijnsel nog nooit gezien, dus het duurt dan ook niet lang voordat hij en de andere jongens bij ons in het water staan. In bewoordingen als ”nice” en “dit is echt vet” geven de jongens blijk van hun enthousiasme en gaan lopend door het water aan de slag met hun telefoon om het blauwe licht te vangen. De zeevonk is namelijk alleen zichtbaar in de kreek, als we het water bewegen; in de branding is helemaal niets te zien. Ik probeer het oplichtende water ook met mijn telefoon te fotograferen. En dat valt nog niet mee, want het water licht niet overal en even sterk op. Het resulteert in veel nagenoeg zwarte beelden. Maar ik blijf volhouden en na diverse pogingen tekenen zich allerlei grillige vormen en vegen af op mijn scherm. Het werkt haast verslavend! Dan steekt plotseling de wind op en realiseer ik mij dat de buien nu wel heel dichtbij zijn. Het is de hoogste tijd om te stoppen. Snel pakken we onze spullen en gaan naar huis. Wat een spectaculaire afsluiting van deze zomerdag!

zvk522

zvk544

Bikkels in het zand

In de zeereep, de eerste reep duinvegetatie aan de zeezijde van het duin, is het helmgras een van de weinige plantensoorten die zich kan vestigen en handhaven. Wind, stuivend zand, zilte lucht en droogte maken het leven in de zeereep hard en zwaar. Het is dan ook verbazingwekkend dat er in het kale zand tussen het helmgras of soms zelfs op het strand ook paddenstoelen voorkomen. Karakteristieke paddenstoelen met klinkende en tot de verbeelding sprekende namen als duinfranjehoed, duinveldridderzwam en zandtulpje. Stuk voor stuk soorten die alleen in de zeereep voorkomen en zijn aangepast om in dit extreme milieu te overleven. Bikkels in het zand dus, die leven op de afgestorven wortels en andere delen van het helmgras. Bij harde wind of storm worden deze paddenstoelen vaak zwaar op de proef gesteld. Ze worden gezandstraald, krijgen niet zelden een zoutwaterspray te verduren of stuiven zelfs helemaal onder. Maar als de storm voorbij is weten ze zich toch verassend vaak weer aan het zand te ontworstelen. De afgelopen weken ben ik veel op het strand geweest om deze taaie en fotogenieke paddestoelen te fotograferen. Struinend langs de duinen, trof ik de duinfranjehoed en de duinveldridderzwam in redelijke aantallen aan, maar het minder algemeen voorkomende en minder goed zichtbare zandtulpje heb ik helaas niet kunnen vinden. Sommige exemplaren trof ik aan op open plekken waar ik makkelijk bij kon, andere op plaatsen waar ik niet zo gemakkelijk of zelfs helemaal niet kon fotograferen. Om de duinvegetatie niet te beschadigen, moest ik soms ongemakkelijke posities aannemen; de onherroepelijke stijfheid, de volgende dag daarbij maar voor lief nemend. Werkend vanuit een laag standpunt, was het bovendien een uitdaging om mijn fotoapparatuur zandvrij te houden. Maar met de nodige voorzichtigheid is het gelukt om niets te beschadigen en heeft ook mijn fotoapparatuur alle beproevingen zonder problemen doorstaan. Mijn fotosessies hebben flink wat beelden opgeleverd, maar bovenal heb ik er ontzettend veel plezier aan beleefd. Nieuwe ideeën borrelen echter al weer op, dus het ziet er naar uit dat er nog meer beelden zullen volgen. Voorlopig staat het fotograferen van mijn bikkels echter op een laag pitje, want bij mijn laatste bezoek, na een aantal dagen harde wind, storm, regen en vorst, waren er bar weinig meer te vinden. Het is tijd voor iets anders ...

dfh
Duinfranjehoed (150 mm | iso 200 | F4.5 | 1/125 sec)

dfhst
Duinfranjehoed (150 mm | iso 200 | F5.6 | 1/60 sec)

dfhvg
Duinfranjehoed (150 mm | iso 200 | F5.6 | 1/50 sec)

dvrzwam1
Duinveldridderzwam (150 mm | iso 200 | F4 | 1/160 sec)

dvrzwam
Duinveldridderzwam (150 mm | iso 200 | F4 | 1/60 sec)

dvrzwamov
Duinveldridderzwam (9 mm | iso 200 | F8 | 1/125 sec)